Czy wiesz, że powszechnie znana marka motoryzacyjna, jaką jest Harley Davidson została stworzona jako firma rodzinna wraz z początkiem dwudziestego stulecia? Od tego momentu familijne przedsiębiorstwo, w którego rozwój zaangażowany był ojciec rodu Walter Davidson oraz jego synowie, zaczęło dynamicznie rozszerzać swoje możliwości. W konsekwencji tego istotne stało się zwłaszcza wzięcie udziału motocyklu Waltera w prestiżowym jak na owe czasy wyścigu Catskill Mountains.
Warto wspomnieć, że miało to miejsce w roku 1908 i od tego punktu w przeszłości było zdecydowanie coraz lepiej. Powód? Zaczęto zwiększać masową produkcję, co dawało większe zyski i możliwości lepszego rozwoju i inwestowania – przypomnijmy, że pierwsza konstrukcja motocyklu pod marką Harleya Davidsona została prowizorycznie stworzona na przestrzeni wynoszącej nie więcej niż trzy czy cztery metry, w przydomowej przybudówce. Konieczne jest wyszczególnienie również i tego, że przełomem było zbudowanie charakterystycznego wtedy silnika składającego się z dwóch cylindrów. Jeszcze do roku 1909 Harley bazował na wytwórstwie gaźników. Z kolei przełom nastąpił w roku 1910 i dlatego też w tytule niniejszego poradnika wspominamy zwłaszcza o tym kluczowym momencie. W głównej mierze chodzi bowiem o to, że w 1910 roku stworzona została cała sieć prezentujących markę placówek, które zostały rozsiane i zaczęły funkcjonować na terenie całego obszaru Stanów Zjednoczonych. Od 1913 roku z kolei powstał dział wyścigowy fabryczny, na czele którego stanął Bill Ottaway. Wtedy to produkcja pojazdów motocyklowych zwiększyła się drastycznie, przewyższając pułap ponad 13000 motocykli w skali roku.
Dopiero od 1917 r. Harley-Davidson zajął się konstruowaniem rowerów – były to różne modele, w tym również takie, których wzmocniona i zmodyfikowana rama pozwalała na montaż silnika. Rowery były w sprzedaży przez okres 4 lat.
Unowocześnianie modeli przed I wojną światową
Pierwsze kilkanaście lat produkcji motocykli pozwoliło zwiększyć prestiż przedsiębiorstwa, jednakże wciąż pozostało wiele do unowocześnienia w kwestii techniki. W 1912 r. w motocyklach Harley-Davidson zaczęto stosować skrzynie biegów, oraz zastąpiono siodełka rowerowe solidnymi, resorowanymi siodłami. Dwa lata później udało się wprowadzić nożne dźwignie dla sprzęgła, oraz hamulca tylnego koła. W tym samym roku przedsiębiorstwo Rogers Company sprzedała Harley-Davidson 2500 wózków bocznych do motocykli, zaś Dudley Perkins otworzył w San Francisco autoryzowany punkt dealerski Harley-Davidson. Miejsce to działa do dziś szczycąc się tytułem najstarszego salonu sprzedaży Harleyów.
Modyfikacji doczekały się elementy rozruchu. Wprowadzony w 1915 r.
rozrusznik nożny pozwalał wyeliminować uciążliwą konieczność pedałowania. Produkowane wówczas skrzynie biegów wyposażane były już w 3 biegi. Poza rozrusznikiem, motocykle zaczęto również wyposażać w szklaną kontrolkę służącą do sprawdzania poziomu oleju w silniku.
I wojna światowa
Na frontach nie zabrakło Harleya-Davidsona. Powstała specjalna szkoła, ucząca mechaników szybkiej obsługi jednośladów. Po zakończeniu wojny kontynuowała ona zresztą szkolenia dla pracowników przedstawicielstw Harleya. Produkcja w Milwaukee w czasie I wojny jeszcze się rozwinęła, tak, że zakład stał się największą fabryką motocykli na świecie. Zaopatrywał dealerów w 67 krajach, a od 1917 r. z produktów H-D zaczęło korzystać również wojsko, gdyż motocykle tego przedsiębiorstwa bardzo dobrze radziły sobie w trudnych warunkach. Podczas całej I wojny światowej dostarczono armii ok. 20 000 motocykli. Wraz z końcem wojny, zakończyła się także produkcja jednocylindrowego modelu.
Okres międzywojenny
Pierwsze 10 lat po I wojnie światowej upłynęło pod znakiem sukcesów sportowych i ulepszania coraz popularniejszych modeli. W 1919 r. pojawił się model Flat Twin Sport z silnikiem typu bokser, zaś dwa lata później przedsiębiorstwo wprowadziło silniki o większej pojemności skokowej, a także wygrała wyścig w miejscowości Fresno ustalając średnią prędkość zwycięskiej maszyny na poziomie ponad 100 mil na godzinę. Rok 1922 przyniósł nowe silniki o pojemności ok. 1,2 litra. W 1925 r. zaczęto montować klasyczny dla ciężkich motocykli z dzisiejszego punktu widzenia bak w kształcie przypominającym kroplę wody (Teardrop tank), w 1926 mechanizm sprzęgła uruchamiany krzywką zastąpiono mechanizmem widełkowym, rok 1928 przyniósł natomiast bardzo istotną dla bezpieczeństwa nowinkę w postaci hamulca przedniego koła. Najsłynniejszymi modelami z tego okresu są Peashooter, oraz B Racer. Montowane wówczas opony miały szerokość 3,5 lub 3,85 cala – w specjalnej ofercie.
Wielki kryzys gospodarczy początku lat 30. XX w., wywołany przez krach na giełdzie nowojorskiej bardzo dał się we znaki przedsiębiorstwu. Produkcja spadła osiągając już tylko kilka tysięcy egzemplarzy (różne źródła podają od 3700 do ok. 6000). Mimo ogromnych trudności, na rynku pojawiały nowe technologie wytwarzane przez Harley-Davidson – w 1932 r. zmodyfikowano ożebrowanie cylindrów, co pozwoliło na lepsze chłodzenie, a 4 lata później powstał model EL 61 OHV z górnozaworowym silnikiem 'Knucklehead' o pojemności 61 cali³ (1000 cm³). Silnik ten zastąpił w sporej mierze używany od 1929 r. dolnozaworowy model Flathead. Data 1936 jest uważana za jedną z najważniejszych w historii przedsiębiorstwa, gdyż od czasów Knucklehead każdy kolejny silnik był ewolucją tego modelu. Rok po tej wielkiej zmianie produkcja zaczęła zbliżać się do 11 000 motocykli rocznie. Wprowadzono też pierwsze chromowane rury wydechowe. Od 1936 do 1939 r. przedsiębiorstwo umieszczało także inne logo na motocyklach – było ono w stylu art déco, a napis połączony był z rysunkiem uproszczonej komety. 21 kwietnia 1937 r. zmarł William Davidson.
Autor: